De politiek is voor een deel afhankelijk van de media en handelt, hoe verschillend politieke partijen ook zijn, vanuit de tijdsgeest, de filosofie waarin wij leven. We leven nog steeds in een Postmoderne samenleving waarin de ervaring de belangrijkste toetssteen is en er klinkt een roep naar iets van een universele eenheid. Alleen, wie bepaalt wat de basisvoorwaarden zijn voor een universele eenheid?

We willen als mens verantwoordelijker omgaan met de natuur en tegelijkertijd willen we blijven consumeren. Het nieuwe socialisme (met een vleugje marxisme) komt om de hoek kijken waarin er onder andere gedacht wordt over een basisinkomen voor iedereen. Is het kapitalisme dan op zijn retour? De geschiedenis leert dat onder het marxisme 100 miljoen burgers zijn gedood en dat er altijd een elite groep is die controleert en de macht en het geld onder elkaar verdeelt. Als een overheid meer extreem wordt naar links of naar rechts vanuit een bepaalde ideologie, zal dit altijd ten koste gaan van de vrije journalistiek en het vrije woord. Filosofie, politiek en media zijn intens met elkaar verstrengeld en deze verstrengeling kan soms voor bepaalde doelgroepen verstikkend werken.

Een gezonde media is er voor goede informatievoorziening en een stuk vermaak. Objectieve informatievoorziening is echter lastig als het gaat om kijk- en luistercijfers en als je steeds gebruik maakt van dezelfde bronnen. Mediamensen moeten continu scoren. Gekozen volksvertegenwoordigers moeten voor hun land zorgen, maar ook zij moeten regelmatig scoren en in beeld komen. De filosofie is er om na te denken hoe wij met elkaar willen omgaan en filosofen bedenken nieuwe inzichten die vervolgens in boeken worden beschreven, waardoor mensen geïnspireerd kunnen worden en hier gestalte aan willen geven. De filosofische leer van het deconstructie denken (Jacques Derrida) krijgt bijvoorbeeld steeds meer aanhangers onder universiteitsdocenten in het Westen. Mensen verlangen naar een nieuw universeel gedachtegoed waarin het oude moderne (blanke?) denken wordt gedeconstrueerd, naar een nieuw universeel gedachtegoed. Sommigen hebben het zelfs over een economische en politieke reset van deze wereld.

Aangezien ik deze ontwikkeling al een aantal jaar volg, zie ik dit deconstructivisme terug in de media en in politieke adviezen. Vooralsnog eerst in Amerika, want wat in Amerika komt, komt vaak na een aantal jaren naar Europa. In het deconstructivisme is weinig tot geen ruimte voor het christelijk gedachtegoed, immers, Jezus was nogal behoorlijk extreem met Zijn uitspraak: "Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven, niemand komt tot de Vader dan door de Zoon" (Johannes 14:6). Na het deconstructivisme zullen er echter geen nieuwe waarheden door de mens uitgevonden worden, het nieuwe paradigma van die nieuwe wereld zal ook dan weer bestaan uit: Opgaan, blinken en verzinken. Wie zou er trouwens willen leven in een wereld waarin er geen ruimte is om je te kunnen schuren aan zo'n Persoon, zo extreem als Jezus? Vandaar dat Jezus zowel een Hoeksteen is, een fundament, als een steen waaraan je je stoot.

In mijn vorige blog noemde ik de tekst van Paulus uit Kol.2:8. Paulus legt in deze tekst de link tussen de filosofie van mensen en wereldgeesten en dat christenen zich niet moeten laten meeslepen door menselijke filosofie met op de achtergrond de werking van wereldgeesten (stoicheia). Een universeel gedachtegoed klinkt goed, maar het zal ten koste gaan aan vrijdenkers en mensen die zich willen onderwerpen aan de wil van God. Gods verlangen voor de mens is dat wij aan Hem gaan hechten en heilig leven, het kwaad wil precies het tegenovergestelde.

Het is goed om naar mensen te luisteren voor raad en advies, zolang je maar beseft dat er achterliggende invloeden zijn waardoor mensen tot een bepaald advies komen. Vandaar dat je het advies van mensen altijd moet toetsen aan de raad van God en aan de leugens van het kwaad.